Étymologie

modifier
Du moyen breton hent[1], du vieux breton hint.
À comparer à hynt en gallois, hyns en cornique, sentos en gaulois (sens identique). Irlandais séad. La racine se retrouve en germanique : gothique sinþs, en norrois sinn.

Nom commun

modifier
Singulier Pluriel
hent hentoù

hent \hẽnt\ masculin

  1. Voie.
  2. Route, chemin.
    • Un deiz mʼedon o vont dʼar bourk, va cʼhi dʼam heul evel an ordinal, e welis ur cʼhad vihan o treuziñ an hent dek paz dirak Fido. — (Anjela Duval, Eñvorennoù brezel (1939-1945), in Oberenn glok, Mignoned Anjela & alii, 2000, page 902)
      Un jour, alors que jʼallais au bourg, mon chien me suivant comme dʼhabitude, je vis un petit lièvre traverser la route dix pas devant Fido.
  3. Façon, manière.

Dérivés

modifier

Références

modifier
  1. Jehan LagadeucCatholicon, Tréguier, 1499