mèstre
Occitan modifier
Étymologie modifier
- Du latin magister.
Nom commun modifier
Singulier | Pluriel |
---|---|
mèstre \ˈmɛstɾe\ |
mèstres \ˈmɛstɾes\ |
mèstre \ˈmɛstɾe\ (graphie normalisée) masculin (pour une femme, on dit : mèstra)
- Maître.
- Propriétaire ; patron.
- (En particulier) (Élevage) Propriétaire d’un animal domestique.
- (Antiquité) (En particulier) Propriétaire d’un esclave.
- (Éducation) Instituteur, maitre d’école.
- Époux.
- (Art) (Mélioratif) Personne qui domine un art.
- (Justice) Titre qu’on donne à un avocat, à un notaire ou à un huissier de justice en France, en Belgique et au Canada.
Variantes dialectales modifier
- mèste (Gascon)
Dérivés modifier
Synonymes modifier
Vocabulaire apparenté par le sens modifier
Adjectif modifier
Nombre | Singulier | Pluriel |
---|---|---|
Masculin | mèstre \ˈmɛstɾe\ |
mèstres \ˈmɛstɾes\ |
Féminin | mèstra \ˈmɛstɾo̞\ |
mèstras \ˈmɛstɾo̞s\ |
mèstre \ˈmɛstɾe\ (graphie normalisée)
Prononciation modifier
- France (Béarn) : écouter « mèstre [ˈmɛstɾe] »
Références modifier
- Congrès permanent de la lenga occitana, 20 dictionnaires occitans en ligne, XIX - XX s → consulter cet ouvrage
- (oc) Joan de Cantalausa, Diccionari General Occitan a partir dels parlars lengadocians, 2002, ISBN 2-912293-04-9, C.A.O.C. → consulter cet ouvrage
- Christian Laux, Dictionnaire occitan-français (Laux), Institut d’Estudis Occitans, 2001, ISBN 978-2-85910-300-7 → Consulter en ligne
- Josiane Ubaud, Diccionari ortografic, gramatical e morfologic de l’occitan segon los parlars lengadocians, Trabucaire, 2011, ISBN 978-2-84974-125-2