Breton modifier

Étymologie modifier

Du moyen breton chiminal[1][2].

Nom commun modifier

Singulier Pluriel
siminal siminalioù

siminal \ʃĩ.ˈmĩː.nal\ \sĩ.ˈmĩː.nal\ masculin ou féminin (l’usage hésite)

  1. Cheminée.
    • Pignat a reas ur fulenn bennak er siminal. — (Jakez Riou, Geotenn ar Wercʼhez, Éditions Al Liamm, 1957, page 42)
      Quelques étincelles montèrent dans la cheminée.
    • An hanter eus al listri a zeve evel etivi en ur siminal, flammoù ramzel o cʼhorren dindan goabr tev moged du, horellet gant an avel. — (Roparz Hemon, Troioù-kaer ar Baron Pouf, in Al Liamm, no 87, juillet-août 1961, page 261)
      La moitié des navires brûlaient comme des bûches dans une cheminée, des flammes immenses s’élevant sous un nuage épais de fumée noire, agité par le vent.
    • Dibabet en doa ur c’horn all : un estajerenn ledan e-kichen ar siminal. — (Roparz Hemon, Ho kervel a rin en noz ha marvailhoù all, Al Liamm, 1970, page 150)
      Il avait choisi un autre coin : une large étagère près de la cheminée.
    • O vogediñ edo ar siminalioù bras, tud a oa o labourat. — (Goulc’han Kervella, N’eus ket a garantez eürus, Skol Vreizh, 2015, page 62)
      Les grandes cheminées fumaient, des gens travaillaient.

Dérivés modifier

Apparentés étymologiques modifier

Références modifier

  1. Jehan LagadeucCatholicon, Tréguier, 1499
  2. Albert Deshayes, Dictionnaire étymologique du breton, Le Chasse-Marée, Douarnenez, 2003, page 656b