Allemand modifier

Étymologie modifier

Du germanique *springan (anglais spring, néerlandais springen, danois springe, etc.) et, plus avant, variante nasalisée de l’indo-européen *(s)phrēg-[1] (« précipiter, répandre, verser ») qui donne aussi sprechen (« parler, se répandre en paroles »), le latin spargo (« répandre »), le tchèque pružit (« faire ressort, être élastique »).

Verbe modifier

Mode ou
temps
Personne Forme
Présent 1re du sing. ich springe
2e du sing. du springst
3e du sing. er springt
Prétérit 1re du sing. ich sprang
Subjonctif II 1re du sing. ich spränge
Impératif 2e du sing. springe, spring!
2e du plur. springt!
Participe passé gesprungen
Auxiliaire sein
voir conjugaison allemande
 
über eine Hürde springen

springen \ˈʃpʁɪŋən\ (voir la conjugaison)

  1. Sauter.
    • Sie springt zwei Meter hoch.
      Elle saute à deux mètres de hauteur.
    • Die Frösche können hoch springen.
      Les grenouilles peuvent sauter haut.

Dérivés modifier

Prononciation modifier

Références modifier

  1. Julius PokornyIndogermanisches etymologisches Wörterbuch, 1959 → consulter cet ouvrage

Néerlandais modifier

Étymologie modifier

Apparenté à springen de même sens, en allemand.

Verbe modifier

Présent Prétérit
ik spring sprong
jij springt
hij, zij, het springt
wij springen sprongen
jullie springen
zij springen
u springt sprong
Auxiliaire Participe présent Participe passé
hebben springend gesprongen

springen \spɾiŋ.ǝː\

  1. Sauter.
  2. Exploser.

Taux de reconnaissance modifier

En 2013, ce mot était reconnu par[1] :
  • 99,2 % des Flamands,
  • 99,7 % des Néerlandais.

Prononciation modifier

Références modifier

  1. Marc Brysbaert, Emmanuel Keuleers, Paweł Mandera et Michael Stevens, Woordenkennis van Nederlanders en Vlamingen anno 2013: Resultaten van het Groot Nationaal Onderzoek Taal, Université de Gand, 15 décembre 2013, 1266 p. → [lire en ligne]