supinum
LatinModifier
ÉtymologieModifier
- Neutre substantivé de supinus (« renversé, incliné »), au sens grammatical abstrait de « penché, incliné » donc « décliné » qui implique une déclinaison sur un radical verbal.
Nom commun Modifier
Cas | Singulier | Pluriel |
---|---|---|
Nominatif | supinum | supina |
Vocatif | supinum | supina |
Accusatif | supinum | supina |
Génitif | supinī | supinōrum |
Datif | supinō | supinīs |
Ablatif | supinō | supinīs |
supinum \Prononciation ?\ neutre
- (Grammaire) Supin.
- Supinum modus verbi est. Indicat intentionem vel solutionem actus animo agitati.
Voir aussiModifier
- supinum sur l’encyclopédie Wikipédia (en latin)
RéférencesModifier
- « supinum », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
TchèqueModifier
ÉtymologieModifier
- Du latin supinum.
Nom commun Modifier
Cas | Singulier | Pluriel |
---|---|---|
Nominatif | supinum | supina |
Vocatif | supinum | supina |
Accusatif | supinum | supina |
Génitif | supina | supin |
Locatif | supinu | supinech |
Datif | supinu | supinům |
Instrumental | supinem | supiny |
supinum \Prononciation ?\ neutre
- (Grammaire) Supin.
- V praslovanštině se supinum tvořilo od nedokonavých sloves a užívalo se po slovesech pohybu.
- V praslovanštině se supinum tvořilo od nedokonavých sloves a užívalo se po slovesech pohybu.
Voir aussiModifier
- supinum sur l’encyclopédie Wikipédia (en tchèque)