persono
EspérantoModifier
ÉtymologieModifier
- Du latin persona qui donne l'allemand Person, l'anglais, person, l'espagnol, persona, le français, personne, l'italien, persona, le néerlandais, persoon, le russe, персона. Référence nécessaire
Nom commun Modifier
Cas | Singulier | Pluriel |
---|---|---|
Nominatif | persono \per.ˈso.no\ |
personoj \per.ˈso.noj\ |
Accusatif | personon \per.ˈso.non\ |
personojn \per.ˈso.nojn\ |
persono \per.ˈso.no\
- Personnage, personne.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
DérivésModifier
PrononciationModifier
- Pays-Bas (partie continentale) (Wijchen) : écouter « persono [Prononciation ?] »
- France (Toulouse) : écouter « persono [Prononciation ?] »
RéférencesModifier
BibliographieModifier
- persono sur le site Plena Ilustrita Vortaro de Esperanto (PIV)
IdoModifier
ÉtymologieModifier
- Du latin persona.
Nom commun Modifier
Singulier | Pluriel |
---|---|
persono \Prononciation ?\ |
personi \Prononciation ?\ |
persono \pɛr.ˈsɔ.nɔ\ (pluriel : personi)
LatinModifier
ÉtymologieModifier
- (Verbe 1) Dérivé de sono (« sonner, faire un son »), avec le préfixe per-.
- (Verbe 2) Dénominal de persona [1].
Verbe 1 Modifier
personō, infinitif : personāre, parfait : personuī, supin : personātum \ˈper.so.noː\ transitif (voir la conjugaison)
- Résonner, sonner de part en part.
- Personant horrendum in modum academiae ac gymnasia novis opinionum monstris, quibus non occulte amplius et cuniculis petitur catholica fides […] — (Grégoire XVI, Mirari Vos, 1832)
- Personant horrendum in modum academiae ac gymnasia novis opinionum monstris, quibus non occulte amplius et cuniculis petitur catholica fides […] — (Grégoire XVI, Mirari Vos, 1832)
Note : Par convention, les verbes latins sont désignés par la 1re personne du singulier du présent de l’indicatif.
SynonymesModifier
DérivésModifier
- personāntia (« résonnance »)
- personātiō (« écho, résonnance »)
Verbe 2Modifier
personō, infinitif : personāre, parfait : personavī, supin : personātum \ˈper.so.noː\ transitif (voir la conjugaison)
- Servir de garant.
- quatuor plegii sumuntur, ut si unus illorum vixerit, integre personet, unde omnes plegii exstiterunt. Debitore vero mortuo, omnes plegii liberi sunt — (CONSUET. S. Audomar. 23 p. 192)
- quatuor plegii sumuntur, ut si unus illorum vixerit, integre personet, unde omnes plegii exstiterunt. Debitore vero mortuo, omnes plegii liberi sunt — (CONSUET. S. Audomar. 23 p. 192)
Note : Par convention, les verbes latins sont désignés par la 1re personne du singulier du présent de l’indicatif.
RéférencesModifier
- « persono », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
- [1] François Dolbeau, Union Académique Internationale, Novum Glossarium Mediae Latinitatis, 2001