ἡμιτελής

Grec ancien

Étymologie

Mot composé de ἥμισυς, hêmisus et de τελέω, teléô, littéralement « à moitié fini ».

Adjectif

cas	singulier
	masculin		féminin		neutre
nominatif		ἡμιτελής		ἡμιτελής		ἡμιτελές
vocatif		ἡμιτελές		ἡμιτελές		ἡμιτελές
accusatif		ἡμιτελῆ		ἡμιτελῆ		ἡμιτελές
génitif		ἡμιτελοῦς		ἡμιτελοῦς		ἡμιτελοῦς
datif		ἡμιτελεῖ		ἡμιτελεῖ		ἡμιτελεῖ
cas	duel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		ἡμιτελεῖ		ἡμιτελεῖ		ἡμιτελεῖ
vocatif		ἡμιτελεῖ		ἡμιτελεῖ		ἡμιτελεῖ
accusatif		ἡμιτελεῖ		ἡμιτελεῖ		ἡμιτελεῖ
génitif		ἡμιτελοῖν		ἡμιτελοῖν		ἡμιτελοῖν
datif		ἡμιτελοῖν		ἡμιτελοῖν		ἡμιτελοῖν
cas	pluriel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		ἡμιτελεῖς		ἡμιτελεῖς		ἡμιτελῆ
vocatif		ἡμιτελεῖς		ἡμιτελεῖς		ἡμιτελῆ
accusatif		ἡμιτελεῖς		ἡμιτελεῖς		ἡμιτελῆ
génitif		ἡμιτελῶν		ἡμιτελῶν		ἡμιτελῶν
datif		ἡμιτελέσι(ν)		ἡμιτελέσι(ν)		ἡμιτελέσι(ν)

ἡμιτελής, hêmitelês *\Prononciation ?\

1. Inachevé, incomplet, imparfait.

Références

• Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901 → consulter cet ouvrage
• « ἡμιτελής », dans Henry Liddell, Robert Scott, An Intermediate Greek–English Lexicon, Harper & Brothers, New York, 1889 → consulter cet ouvrage