disammañ
Breton modifier
Étymologie modifier
Verbe modifier
Mutation | Infinitif |
---|---|
Non muté | disammañ |
Adoucissante | zisammañ |
Durcissante | tisammañ |
disammañ \diˈzãmː.ã\ intransitif-transitif direct (voir la conjugaison), base verbale disamm- (pronominal : en em zisammañ)
- Débarrasser, décharger, soulager.
- Lukaz, avat, en doa un dra bennak nevez da lavarout dezho, daoust ma oant mezv, rak ur c’heloù eus ar seurt a zo ur pouez re bounner, ha ret eo disammañ an teod dirak an den kentañ a vo kavet war an hent, na pa vefe roue pe pilhaouer. — (Jakez Riou, An ti satanazet, Skridoù Breizh, 1944, page 13)
- Lukaz, cependant, avait quelque chose de nouveau à leur dire, bien qu’ils soient ivres, car une nouvelle de la sorte est un poids trop lourd, et il faut soulager sa langue devant la première personne que l’on trouve sur son chemin, qu’elle soit roi ou chiffonnier.
- Lukaz, avat, en doa un dra bennak nevez da lavarout dezho, daoust ma oant mezv, rak ur c’heloù eus ar seurt a zo ur pouez re bounner, ha ret eo disammañ an teod dirak an den kentañ a vo kavet war an hent, na pa vefe roue pe pilhaouer. — (Jakez Riou, An ti satanazet, Skridoù Breizh, 1944, page 13)
- Exempter, excuser.
Variantes modifier
Antonymes modifier
Dérivés modifier
Apparentés étymologiques modifier
Références modifier
- Roparz Hemon, Nouveau dictionnaire breton français, Al Liamm, 6e édition revue et augmentée, 1978, page 189b
- Martial Ménard, Dictionnaire français-breton, Éditions Palantines, 2012, ISBN 978-2-35678069-0, page 360a, 366b, 1258b