διαλεκτικός

Grec

Étymologie

Du grec ancien διαλεκτικός, dialektikós.

Adjectif

cas	singulier
	masculin		féminin		neutre
nominatif		διαλεκτικός		διαλεκτική		διαλεκτικό
génitif		διαλεκτικού		διαλεκτικής		διαλεκτικού
accusatif		διαλεκτικό		διαλεκτική		διαλεκτικό
vocatif		διαλεκτικέ		διαλεκτική		διαλεκτικό
cas	pluriel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		διαλεκτικοί		διαλεκτικές		διαλεκτικά
génitif		διαλεκτικών		διαλεκτικών		διαλεκτικών
accusatif		διαλεκτικούς		διαλεκτικές		διαλεκτικά
vocatif		διαλεκτικοί		διαλεκτικές		διαλεκτικά

διαλεκτικός (dhialektikós) \ði.a.lɛk.ti.ˈkɔs\

1. Dialectique

Références

• Λεξικό της κοινής νεοελληνικής, Fondation Manolis Triantafyllidis, 1998 (διαλεκτικός)

Grec ancien

Étymologie

Mot dérivé de διάλεκτος, diálektos (« discours, dialecte »), avec le suffixe -ικός, -ikós.

Adjectif

cas	singulier
	masculin		féminin		neutre
nominatif		διαλεκτικός		διαλεκτική		διαλεκτικόν
vocatif		διαλεκτικέ		διαλεκτική		διαλεκτικόν
accusatif		διαλεκτικόν		διαλεκτικήν		διαλεκτικόν
génitif		διαλεκτικοῦ		διαλεκτικῆς		διαλεκτικοῦ
datif		διαλεκτικῷ		διαλεκτικῇ		διαλεκτικῷ
cas	duel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		διαλεκτικώ		διαλεκτικά		διαλεκτικώ
vocatif		διαλεκτικώ		διαλεκτικά		διαλεκτικώ
accusatif		διαλεκτικώ		διαλεκτικά		διαλεκτικώ
génitif		διαλεκτικοῖν		διαλεκτικαῖν		διαλεκτικοῖν
datif		διαλεκτικοῖν		διαλεκτικαῖν		διαλεκτικοῖν
cas	pluriel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		διαλεκτικοί		διαλεκτικαί		διαλεκτικά
vocatif		διαλεκτικοί		διαλεκτικαί		διαλεκτικά
accusatif		διαλεκτικούς		διαλεκτικάς		διαλεκτικά
génitif		διαλεκτικῶν		διαλεκτικῶν		διαλεκτικῶν
datif		διαλεκτικοῖς		διαλεκτικαῖς		διαλεκτικοῖς

διαλεκτικός, dialektikós

1. Qui concerne la discussion.
2. Propre à la discussion, habile à discuter.

Dérivés

• διαλεκτική, la dialectique

Références

• Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901 → consulter cet ouvrage