ἀποπομπαῖος

Grec ancien

Étymologie

Mot dérivé de ἀποπομπή, apopompḗ (« renvoi »), avec le suffixe -αῖος, -aîos.

Adjectif

cas	singulier
	masculin		féminin		neutre
nominatif		ἀποπομπαῖος		ἀποπομπαία		ἀποπομπαῖον
vocatif		ἀποπομπαῖε		ἀποπομπαία		ἀποπομπαῖον
accusatif		ἀποπομπαῖον		ἀποπομπαίαν		ἀποπομπαῖον
génitif		ἀποπομπαίου		ἀποπομπαίας		ἀποπομπαίου
datif		ἀποπομπαίῳ		ἀποπομπαίᾳ		ἀποπομπαίῳ
cas	duel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		ἀποπομπαίω		ἀποπομπαία		ἀποπομπαίω
vocatif		ἀποπομπαίω		ἀποπομπαίω		ἀποπομπαίω
accusatif		ἀποπομπαίω		ἀποπομπαία		ἀποπομπαίω
génitif		ἀποπομπαίοιν		ἀποπομπαίαιν		ἀποπομπαίοιν
datif		ἀποπομπαίοιν		ἀποπομπαίαιν		ἀποπομπαίοιν
cas	pluriel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		ἀποπομπαῖοι		ἀποπομπαῖαι		ἀποπομπαῖα
vocatif		ἀποπομπαῖοι		ἀποπομπαῖαι		ἀποπομπαῖα
accusatif		ἀποπομπαίους		ἀποπομπαίας		ἀποπομπαία
génitif		ἀποπομπαίων		ἀποπομπαίων		ἀποπομπαίων
datif		ἀποπομπαίοις		ἀποπομπαίαις		ἀποπομπαίοις

ἀποπομπαῖος, apopompaîos *\a.po.pom.pâi̯.os\

1. Ce qui emporte (le mal).
   • ἀποπομπαῖος τράγος

     bouc émissaire

Apparentés étymologiques

• πομπαῖος

Références

• « ἀποπομπαῖος », dans Henry Liddell, Robert Scott, A Greek-English lexicon, Clarendon Press, Oxford, 1940 → consulter cet ouvrage