ἁλιευτικός

Voir aussi : αλιευτικός

Grec ancien

Étymologie

Dérivé de ἁλιευτής, halieutḗs (« pêcheur »), avec le suffixe -ικός, -ikós (« relatif à »).

Adjectif

cas	singulier
	masculin		féminin		neutre
nominatif		ἁλιευτικός		ἁλιευτική		ἁλιευτικόν
vocatif		ἁλιευτικέ		ἁλιευτική		ἁλιευτικόν
accusatif		ἁλιευτικόν		ἁλιευτικήν		ἁλιευτικόν
génitif		ἁλιευτικοῦ		ἁλιευτικῆς		ἁλιευτικοῦ
datif		ἁλιευτικῷ		ἁλιευτικῇ		ἁλιευτικῷ
cas	duel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		ἁλιευτικώ		ἁλιευτικά		ἁλιευτικώ
vocatif		ἁλιευτικώ		ἁλιευτικά		ἁλιευτικώ
accusatif		ἁλιευτικώ		ἁλιευτικά		ἁλιευτικώ
génitif		ἁλιευτικοῖν		ἁλιευτικαῖν		ἁλιευτικοῖν
datif		ἁλιευτικοῖν		ἁλιευτικαῖν		ἁλιευτικοῖν
cas	pluriel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		ἁλιευτικοί		ἁλιευτικαί		ἁλιευτικά
vocatif		ἁλιευτικοί		ἁλιευτικαί		ἁλιευτικά
accusatif		ἁλιευτικούς		ἁλιευτικάς		ἁλιευτικά
génitif		ἁλιευτικῶν		ἁλιευτικῶν		ἁλιευτικῶν
datif		ἁλιευτικοῖς		ἁλιευτικαῖς		ἁλιευτικοῖς

ἁλιευτικός, halieutikós

1. Halieutique.

Dérivés dans d’autres langues

• Grec : αλιευτικός
• Latin : halieuticus

Prononciation

• *\ha.li.eu̯.ti.kós\ (Attique (V^e siècle av. J.-C.))
• *\(h)a.li.eʍ.tiˈkos\ (Koinè, Égypte (I^er siècle))
• *\a.li.eɸ.tiˈkos\ (Koinè (IV^e siècle))
• *\a.li.ef.tiˈkos\ (Byzance (X^e siècle))
• *\a.li.ef.tiˈkos\ (Constantinople (XV^e siècle))