βλαβερός

Grec

Étymologie

Du grec ancien βλαβερός, blaberós.

Adjectif

cas	singulier
	masculin		féminin		neutre
nominatif		βλαβερός		βλαβερή		βλαβερό
génitif		βλαβερού		βλαβερής		βλαβερού
accusatif		βλαβερό		βλαβερή		βλαβερό
vocatif		βλαβερέ		βλαβερή		βλαβερό
cas	pluriel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		βλαβεροί		βλαβερές		βλαβερά
génitif		βλαβερών		βλαβερών		βλαβερών
accusatif		βλαβερούς		βλαβερές		βλαβερά
vocatif		βλαβεροί		βλαβερές		βλαβερά

βλαβερός (vlaverós) \vla.vɛ.ˈɾɔs\

1. Dommageable, nuisible.

Grec ancien

Étymologie

Mot dérivé de βλάβη, blábê (« nuisance, dommage, tort »), avec le suffixe -ερός, -erós, plus avant, de βλάπτω, blaptô (« léser, endommager »).

Adjectif

cas	singulier
	masculin		féminin		neutre
nominatif		βλαβερός		βλαβερά		βλαβερόν
vocatif		βλαβερέ		βλαβερά		βλαβερόν
accusatif		βλαβερόν		βλαβεράν		βλαβερόν
génitif		βλαβεροῦ		βλαβερᾶς		βλαβεροῦ
datif		βλαβερῷ		βλαβερᾷ		βλαβερῷ
cas	duel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		βλαβερώ		βλαβερά		βλαβερώ
vocatif		βλαβερώ		βλαβερώ		βλαβερώ
accusatif		βλαβερώ		βλαβερά		βλαβερώ
génitif		βλαβεροῖν		βλαβεραῖν		βλαβεροῖν
datif		βλαβεροῖν		βλαβεραῖν		βλαβεροῖν
cas	pluriel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		βλαβεροί		βλαβεραί		βλαβερά
vocatif		βλαβεροί		βλαβεραί		βλαβερά
accusatif		βλαβερούς		βλαβεράς		βλαβερά
génitif		βλαβερῶν		βλαβερῶν		βλαβερῶν
datif		βλαβεροῖς		βλαβεραῖς		βλαβεροῖς

βλαβερός, blaberós \Prononciation ?\ masculin

1. Nuisible, funeste.

Références

• Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901 → consulter cet ouvrage