ἀνδρεῖος

Grec ancien

Étymologie

De ἀνήρ, anếr (« homme »).

Adjectif

cas	singulier
	masculin		féminin		neutre
nominatif		ἀνδρεῖος		ἀνδρεία		ἀνδρεῖον
vocatif		ἀνδρεῖε		ἀνδρεία		ἀνδρεῖον
accusatif		ἀνδρεῖον		ἀνδρείαν		ἀνδρεῖον
génitif		ἀνδρείου		ἀνδρείας		ἀνδρείου
datif		ἀνδρείῳ		ἀνδρείᾳ		ἀνδρείῳ
cas	duel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		ἀνδρείω		ἀνδρεία		ἀνδρείω
vocatif		ἀνδρείω		ἀνδρεία		ἀνδρείω
accusatif		ἀνδρείω		ἀνδρεία		ἀνδρείω
génitif		ἀνδρείοιν		ἀνδρείαιν		ἀνδρείοιν
datif		ἀνδρείοιν		ἀνδρείαιν		ἀνδρείοιν
cas	pluriel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		ἀνδρεῖοι		ἀνδρεῖαι		ἀνδρεῖα
vocatif		ἀνδρεῖοι		ἀνδρεῖαι		ἀνδρεῖα
accusatif		ἀνδρείους		ἀνδρείας		ἀνδρεῖα
génitif		ἀνδρείων		ἀνδρείων		ἀνδρείων
datif		ἀνδρείοις		ἀνδρείαις		ἀνδρείοις

ἀνδρεῖος, andreîos *\an.ˈdreːˌ.os\

1. Masculin, d’homme, courageux.
   • Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)

Antonymes

• γυναικεῖος

Références

• Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901