chin
Français modifier
Étymologie modifier
- De l’arabe ﺵ, chin.
Nom commun 1 modifier
chin \ʃin\ masculin
Anagrammes modifier
→ Modifier la liste d’anagrammes
Variantes modifier
Traductions modifier
Nom commun 2 modifier
Singulier | Pluriel |
---|---|
chin | chins |
\tʃin\ |
chin \tʃin\ masculin
- (Zoologie) Variante orthographique de tchin (épagneul japonais).
Nom commun 3 modifier
Singulier | Pluriel |
---|---|
chin | chins |
\ʃin\ |
chin \ʃin\ masculin
- (Métrologie) (Antiquité)
- CHIN, ancienne mesure de capacité des Chinois. Le chin était la 100e partie du kou et valait 100 ho = 1000 yo = 8 décilitres = 1.409 pinte anglaise. — (Horace Doursther, Dictionnaire universel des poids et mesures, anciens et modernes, M. Hayez, Bruxelles, 1840)
Holonymes modifier
Méronymes modifier
Traductions modifier
Ancien occitan modifier
Étymologie modifier
- Étymologie manquante ou incomplète. Si vous la connaissez, vous pouvez l’ajouter en cliquant ici.
Nom commun modifier
chin masculin
Variantes modifier
Références modifier
- François Raynouard, Lexique roman ou Dictionnaire de la langue des troubadours, comparée avec les autres langues de l’Europe latine, 1838–1844 → consulter cet ouvrage
Anglais modifier
Étymologie modifier
Nom commun modifier
Singulier | Pluriel |
---|---|
chin \Prononciation ?\ |
chins \Prononciation ?\ |
chin \Prononciation ?\
- (Anatomie) Menton.
Prononciation modifier
- États-Unis : écouter « chin [Prononciation ?] »
Anagrammes modifier
Occitan modifier
Étymologie modifier
- Louis Alibert et Joan Coromines défendent tous deux l'idée d'un emprunt au français chien. Selon Aitor Carrera, il s’agit plus probablement d’un emprunt ancien au francoprovençal, voir le mot dans les dialectes modernes de Celle San Vito cìn, de Savoie shîn, tsin, du Val d’Aoste tseun.
Nom commun modifier
Singulier | Pluriel |
---|---|
chin \ˈt͡ʃi\ |
chins \ˈt͡ʃis\ |
chin \ˈt͡ʃi\ (graphie normalisée) masculin (pour une femelle, on dit : china)
- Chien.
- (Armement) Pièce d’une arme à feu.
Notes modifier
- Cette forme est prépondérante dans une grande partie du domaine occitan (limousin, provençal, vivaro-alpin, parlers biterrois et montpelliérain, entre autres). En languedocien, la variante can ne semble dans l’actualité usitée qu’en rouergat (conjointement avec chin). On la trouve également en provençal.
Synonymes modifier
Dérivés modifier
Prononciation modifier
- occitan moyen, biterrois, montpelliérain : [ˈt͡ʃi]
- provençal : [ˈt͡ʃɩ̃ᵑ]
- Marseille, Istres, Aix-en-Provence : [ˈt͡ʃẽᵑ]
- rouergat, vivaro-alpin (sauf zones méridionales) : [ˈt͡si]
Références modifier
- Congrès permanent de la lenga occitana, 20 dictionnaires occitans en ligne, XIX - XX s → consulter cet ouvrage
- (oc) Joan de Cantalausa, Diccionari General Occitan a partir dels parlars lengadocians, 2002, ISBN 2-912293-04-9, C.A.O.C. → consulter cet ouvrage
- Jòrge Fettuciari, Guiu Martin, Jaume Pietri, Dictionnaire provençal français - Diccionari provençau francés, L'Escomessa, CREO Provença, Edisud, Aix-en-Provence, 2003, ISBN 2-7449-0464-3
- Loís Alibèrt, Dictionnaire occitan-français selon les parlers languedociens, Institut d’Estudis Occitans, 1997 ISBN 2-85910-069-5
- Christian Camps, Atlas linguistique du Biterrois, Institut d’études occitanes, Béziers, 1985
- (ca) Aitor Carrera, L'Occità: Gramàtica i diccionari bàsics - Occità referencial i aranès, 2011, p. 190
- Joan Coromines, Diccionari etimològic i complementari de la llengua catalana, T. IV, p. 578
- Jean-Claude Rixte, Jean-Alexandre Cluze, Dictionnaire des dialectes dauphinois anciens et modernes par l’abbé Louis Moutier, IEO-Drôme/ELLUG, Montélimar/Grenoble, 2007
- Aimé Vayssier, Dictionnaire patois-français du département de l’Aveyron, [1879] 2002, ISBN 2-7348-0750-5, Éditions Jean Laffite → consulter cet ouvrage