Espéranto modifier

Forme de verbe modifier

Voir la conjugaison du verbe diri
Conditionnel dirus

dirus \ˈdi.rus\

Voir la conjugaison du verbe diri
Conditionnel dirus
  1. Conditionnel du verbe diri (transitif).
  • Ekzercaro: §24 (2x)

Prononciation modifier

  • Pays-Bas (partie continentale) (Wijchen) : écouter « dirus [Prononciation ?] »

Latin modifier

Étymologie modifier

De l’indo-européen commun *du̯ei-[1] (« [avoir, faire] peur ») qui donne, en grec ancien δέος, δείδω, δεινός, déos, deídô, deinos (« peur, avoir peur, effrayant »), l'avestique dvaēϑā (« menace »), le védique dvḗṣṭi (« craint, hostile »).
Le suffixe -rus est le même qui relie cla-rus et cla-mo, calo.

Adjectif modifier

Cas Singulier Pluriel
Masculin Féminin Neutre Masculin Féminin Neutre
Nominatif dirus diră dirum dirī dirae diră
Vocatif dire diră dirum dirī dirae diră
Accusatif dirum dirăm dirum dirōs dirās diră
Génitif dirī dirae dirī dirōrŭm dirārŭm dirōrŭm
Datif dirō dirae dirō dirīs dirīs dirīs
Ablatif dirō dirā dirō dirīs dirīs dirīs

dīrus \Prononciation ?\ (comparatif : dirior, superlatif : dirissimus)

  1. Effrayant, abominable.
    • senex dirissimus.
      un terrifiant vieillard.
  2. Sinistre, de mauvais augure, néfaste.
    • tristissima exta sine capite fuerunt, quibus nihil videtur esse dirius — (Cicéron, ib. 2, 15 fin)
    • bubo, dirum mortalibus omen — (Ovide. M. 5, 550)
  3. Cruel.
    • dirus parens.
      un parent cruel.

Synonymes modifier

Dérivés modifier

  • dīrae (« mauvais présages ; imprécations »)
  • dīrē (« cruellement »)
  • dīritas (« caractère sinistre de quelque chose ; humeur farouche, cruelle »)
  • dīrum (« d'une manière terrible »)

Dérivés dans d’autres langues modifier

Références modifier