βέβαιος

Grec

Étymologie

(Date à préciser) Du grec ancien βέβαιος, bébaios.

Adjectif

cas	singulier
	masculin		féminin		neutre
nominatif		βέβαιος		βέβαιη		βέβαιο
génitif		βέβαιου		βέβαιης		βέβαιου
accusatif		βέβαιο		βέβαιη		βέβαιο
vocatif		βέβαιε		βέβαιη		βέβαιο
cas	pluriel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		βέβαιοι		βέβαιες		βέβαια
génitif		βέβαιων		βέβαιων		βέβαιων
accusatif		βέβαιους		βέβαιες		βέβαια
vocatif		βέβαιοι		βέβαιες		βέβαια

βέβαιος (véveos) \ˈvɛ.vɛ.ɔs\

1. Certain, indubitable, assuré.
   • Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)

Grec ancien

Étymologie

(Date à préciser) De βαίνω (« aller, aller bien »).

Adjectif

cas	singulier
	masculin		féminin		neutre
nominatif		βέβαιος		βεβαία		βέβαιον
vocatif		βέβαιε		βεβαία		βέβαιον
accusatif		βέβαιον		βεβαίαν		βέβαιον
génitif		βεβαίου		βεβαίας		βεβαίου
datif		βεβαίῳ		βεβαίᾳ		βεβαίῳ
cas	duel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		βεβαίω		βεβαία		βεβαίω
vocatif		βεβαίω		βεβαία		βεβαίω
accusatif		βεβαίω		βεβαία		βεβαίω
génitif		βεβαίοιν		βεβαίαιν		βεβαίοιν
datif		βεβαίοιν		βεβαίαιν		βεβαίοιν
cas	pluriel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		βέβαιοι		βέβαιαι		βέβαια
vocatif		βέβαιοι		βέβαιαι		βέβαια
accusatif		βεβαίους		βεβαίας		βέβαια
génitif		βεβαίων		βεβαίων		βεβαίων
datif		βεβαίοις		βεβαίαις		βεβαίοις

βέβαιος, bébaios \ˈbe.ba͜ɪ.os\

1. Certain, ferme, assuré.
   • βεβαιότερος κίνδυνος.

     Une entreprise plus certaine [moins risquée].

Antonymes

• ἀβέβαιος

Apparentés étymologiques

• βεβαιότης, fermeté
• βεβαιόω, affermir, confirmer
  • βεβαίωσις, confirmation

Références

• « βέβαιος », dans Henry Liddell, Robert Scott, An Intermediate Greek–English Lexicon, Harper & Brothers, New York, 1889 → consulter cet ouvrage