Voir aussi : Vero, Véro, Věro, véro

Forme de verbe

modifier
Mutation Forme
Non muté bero
Adoucissante vero
Mixte vero

vero \ˈveː.ro\

  1. Forme mutée de bero par adoucissement (b > v).

Anagrammes

modifier

Modifier la liste d’anagrammes

Étymologie

modifier
(Adjectif) Du latin verus.
(Nom) Du français vair.

Adjectif

modifier
Genre Singulier Pluriel
Masculin vero veros
Féminin vera veras

vero \ˈbe.ɾo\

  1. (Désuet) (Littéraire) Vrai, réel, véritable.

Synonymes

modifier

Nom commun

modifier
Singulier Pluriel
vero veros

vero \ˈbe.ɾo\ masculin

  1. (Héraldique) Vair.

Références

modifier

Étymologie

modifier
Du latin verus.

Nom commun

modifier
Cas Singulier Pluriel
Nominatif vero
\ˈve.ro\
veroj
\ˈve.roj\
Accusatif veron
\ˈve.ron\
verojn
\ˈve.rojn\

vero \ˈve.ro\ mot-racine UV

  1. Vérité.
    • (Ekzercaro §16) Oni diras, ke la vero ĉiam venkas.
      On dit que la vérité vainc toujours.
    • (Ekzercaro §18) Ĉu vi diros al mi la veron?
      Me diras-tu la vérité?
    • (Ekzercaro §24 sur les temps:) Nun li diras al mi la veron. ― Hieraŭ li diris al mi la veron. ― Li ĉiam diradis al mi la veron. ― Kiam vi vidis nin en la salono, li jam antaŭe diris al mi la veron (aŭ li estis dirinta al mi la veron). ― Li diros al mi la veron. ― Kiam vi venos al mi, li jam antaŭe diros al mi la veron (aŭ li estos dirinta al mi la veron; aŭ antaŭ ol vi venos al mi, li diros al mi la veron). ― Se mi petus lin, li dirus al mi la veron. ― Mi ne farus la eraron, se li antaŭe dirus al mi la veron (aŭ se li estus dirinta al mi la veron). ― Kiam mi venos, diru al mi la veron. ― Kiam mia patro venos, diru al mi antaŭe la veron (aŭ estu dirinta al mi la veron). ― Mi volas, ke tio, kion mi diris, estu vera (aŭ mi volas esti dirinta la veron).

Dérivés

modifier

Académique :

Prononciation

modifier

Anagrammes

modifier

Voir aussi

modifier
  • vero sur l’encyclopédie Wikipédia (en espéranto)  

Références

modifier

Bibliographie

modifier

Étymologie

modifier
Étymologie manquante ou incomplète. Si vous la connaissez, vous pouvez l’ajouter en cliquant ici.

Nom commun

modifier
Déclinaison
Cas Singulier Pluriel
Nominatif vero verot
Génitif veron verojen
Partitif veroa veroja
Accusatif vero[1]
veron[2]
verot
Inessif verossa veroissa
Élatif verosta veroista
Illatif veroon veroihin
Adessif verolla veroilla
Ablatif verolta veroilta
Allatif verolle veroille
Essif verona veroina
Translatif veroksi veroiksi
Abessif verotta veroitta
Instructif veroin
Comitatif veroine-[3]
Notes [1] [2] [3]

[1]

  • Comme complément d’un infinitif dans une
    phrase positive dont le sujet est la troisième personne
    du singulier sans aucun pronom.
  • Comme complément d’un infinitif dans une
    phrase positive passive.
  • Dans toutes les phrases passives à n’importe
    quel mode.
  • Dans une phrase impérative positive dont le
    sujet est la deuxième personne du singulier, ou la
    première ou deuxième personne du pluriel.

[2]

  • Dans les phrases actives positives aux modes
    indicatif, conditionnel ou potentiel.
  • Dans une phrase impérative positive dont le
    sujet est la troisième personne du singulier ou du
    pluriel.

[3]

Avec suffixes
possessifs
Singulier Pluriel
1re personne veroni veromme
2e personne verosi veronne
3e personne veronsa

vero \ˈve.ro\

  1. Taxe, impôt.

Dérivés

modifier

Forme de nom commun

modifier

vero \ˈve.ro\

  1. Accusatif II singulier de vero.

Étymologie

modifier
Du latin vero.

Adverbe

modifier

vero \ˈve.ro\

  1. Vraiment.
  2. Réellement.
  3. En effet.
  4. Même.
  5. Effectivement.

Étymologie

modifier
Du latin verus.

Adjectif

modifier
Singulier Pluriel
 positif 
Masculin vero
\ˈve.ro\
veri
\ˈve.ri\
Féminin vera
\ˈve.ra\
vere
\ˈve.re\
 superlatif absolu 
Masculin verissimo
\ve.ˈris.si.mo\
verissimi
\ve.ˈris.si.mi\
Féminin verissima
\ve.ˈris.si.ma\
verissime
\ve.ˈris.si.me\

vero \ˈve.ro\ masculin

  1. Vrai, réel, véritable.

Nom commun

modifier
Singulier Pluriel
vero
\ˈvɛ.ro\
veri
\ˈvɛ.ri\

vero \ˈvɛ.ro\ masculin

  1. Vrai, vérité.

Proverbes et phrases toutes faites

modifier

Prononciation

modifier

Anagrammes

modifier

Modifier la liste d’anagrammes

Étymologie

modifier
(Adverbe) Dérivé de verus (« vrai »), avec le suffixe -o. Ablatif de verus. (« vrai »), pris adverbialement.
(Nom) Voyez veru (« broche, pique »).
(Verbe) Dérivé de verus (« vrai »), avec le suffixe -o.

Adverbe

modifier

vero \Prononciation ?\

  1. Vraiment, à coup sûr, en vérité, au vrai.
  2. Et même, voire, que dis-je.
    • Consul videt; hic tamen vivit. Vivit? immo vero etiam in senatum venit, fit publici consilii particeps, notat et designat oculis ad caedem unum quemque nostrum. — (Cicéron, Première Catilinaire)
      Le consul les voit, et Catilina vit encore ! Il vit ; que dis-je ? il vient au sénat ; il est admis aux conseils de la république ; il choisit parmi nous et marque de l’œil ceux qu’il veut immoler.

Nom commun

modifier

vero \Prononciation ?\ masculin

Cas Singulier Pluriel
Nominatif vero veronēs
Vocatif vero veronēs
Accusatif veronem veronēs
Génitif veronis veronum
Datif veronī veronibus
Ablatif veronĕ veronibus
  1. Fleuret.

vero, infinitif : verare \Prononciation ?\ transitif (voir la conjugaison)

  1. (Rare) Dire la vérité.

Synonymes

modifier

Références

modifier

Étymologie

modifier
Du latin verus.

Adjectif

modifier
Singulier Pluriel
Masculin vero veros
Féminin vera veras

vero \vˈɛ.ɾu\ (Lisbonne) \vˈɛ.ɾʊ\ (São Paulo)

  1. Vrai, réel, véritable.

Synonymes

modifier

Prononciation

modifier

Références

modifier