ma re
BretonModifier
ÉtymologieModifier
Pronom possessif Modifier
ma re \ma ˈreː\
- Les miens, les miennes.
- Lak da dreid war ma re hag a glevi kouls ha me. — (Frañsez Gwilhouzig, Bue Zant Ervoan, e ti Prudhomme,1894, page 13)
- Mets tes pieds sur les miens et tu entendras aussi bien que moi.
- Hervez he doareoù a wechall, ma teue goude he zaolioù argad da glask ur goudor sioul e pleg ur re zivrecʼh, e stagas he muzelloù ouzh ma re. — (Lukian Kergoat, Blaz ar Champagn, in Al Liamm, niv. 164, Mae-Mezheven 1974, page 242)
- Selon ses manières d’autrefois, où, après ses assauts, elle venait chercher un abri paisible dans une paire de bras, elle colla ses lèvres aux miennes.
- Lak da dreid war ma re hag a glevi kouls ha me. — (Frañsez Gwilhouzig, Bue Zant Ervoan, e ti Prudhomme,1894, page 13)
VariantesModifier
Vocabulaire apparenté par le sensModifier
Possédé | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Singulier | Pluriel | ||||||
Possesseur | Singulier | 1re personne | — | ma hini | ma re | ||
après da | ’m hini | ’m re | |||||
2e personne | — | da hini | da re | ||||
après da | ’z hini | ’z re | |||||
3e personne | Masculin | e hini | e re | ||||
Féminin | he hini | he re | |||||
Pluriel | 1re personne | — | hon hini | hor re | |||
2e personne | — | ho hini* | ho re* | ||||
3e personne | — | o hini | o re |
- * Aussi utilisé au singulier et pluriel de politesse.