Étymologie

modifier
(1499) Du moyen breton glin[1], issu d’un proto-celtique *glû-no-, pour *gnû-lo- dérivé (reconnaissable dans l’anglais to kneel « s’agenouiller ») de l'indo-européen commun *genu et *gnu, duquel dérivent le sanskrit जानु jānu et -jau, le grec ancien γόνυ, γνυ-πετειν « s’agenouiller » et γνύ-ξ « à genoux », le latin genu, le gothique kniu, l’anglais knee, l’allemand Knie[2].
À comparer au cornique et au gallois glin, au vieil irlandais glàn, au gaélique écossais glùn.

Nom commun

modifier
Mutation Singulier Duel Pluriel Pluriel duel
Non muté glin daoulin glinoù daoulinoù
Adoucissante cʼhlin zaoulin cʼhlinoù zaoulinoù
Durcissante klin taoulin klinoù taoulinoù

glin \ˈɡlĩːn\ masculin

  1. (Anatomie) Genou.
    • Edo o plegañ ur glin evit ar bedenn, pa welas e oa penndaoulinet Lan Ofret en e gichen. — (Jakez Riou, Geotenn ar Wercʼhez, Éditions Al Liamm, 1957, page 91)
      Il pliait un genou pour la prière, quand il vit que Lan Ofret était agenouillé auprès de lui.
    • Gwilho, un trocʼhad mat a zen, a zeu emichañs diouzh an aod, rak lecʼhid a zo cʼhoazh peget ouzh e heuzoù ha war e cʼhlin, [...]. — (Jarl Priel, An dakenn dour, in C’hoariva brezhonek - Pemp pezh-c’hoari berr, Skridoù Breizh, 1944, page 59)
      Gwilho, un homme bien taillé, vient probablement de la côte, car de la vase est encore collée à ses bottes et sur son genou.
    • En em lakait war ho taoulin da cʼhoulenn pardon diganin, ha marteze e lezin ho puhez ganeocʼh. — (Jakez Riou, Troiou-kamm Alanig al Louarn 2, Gwalarn, 1936, page 50)
      Mettez-vous à genoux pour me demander pardon, et je vous laisserai peut-être la vie.
    • Lod eus an dud a oa bihan-eston ken e tizhent a-boan daoulinoù ar re all. — (Tibor Déry, karantez, traduit par Erivan Bregar et Per Denez, in Al Liamm, no 61, mars–avril 1957, page 13)
      Certaines personnes étaient extrêmement petites, si bien qu’elles atteignaient à peine les genoux des autres.

Dérivés

modifier

Vocabulaire apparenté par le sens

modifier
  •   glin figure dans le recueil de vocabulaire en breton ayant pour thème : anatomie humaine.

Prononciation

modifier

Références

modifier

Étymologie

modifier
Apparenté au breton glin.

Nom commun

modifier
Singulier Pluriel
Non muté glin gliniau
Lénition lin liniau
Nasalisation nglin ngliniau

glin \ɡliːn\ masculin

  1. (Anatomie) Genou.

Dérivés

modifier

Voir aussi

modifier
  • Pen-glin sur l’encyclopédie Wikipédia (en gallois)  

Étymologie

modifier
Dérivé de glina (« argile »).

Nom commun

modifier

glin \ɡlʲĩn\ masculin inanimé

  1. (Chimie) Aluminium.

Forme de nom commun

modifier

glin \ɡlʲĩn\

  1. Génitif pluriel de glina.

Prononciation

modifier

Voir aussi

modifier
  • glin sur l’encyclopédie Wikipédia (en polonais)  

Étymologie

modifier
Forme et orthographe des dialectes puter et vallader.

Nom commun

modifier

glin \ʎin\ masculin

  1. Lin.

Variantes dialectales

modifier

Forme de nom commun

modifier

glin \Prononciation ?\ féminin

  1. Génitif duel de glina.
  2. Génitif pluriel de glina.

Anagrammes

modifier